ၿမိဳ႕ေတာ္လျခမ္းၿမီ

က်ားဆိုးႀကီးတစ္ေကာင္၊ သားေကာင္တစ္ေကာင္ ဖမ္းအုပ္၊ မလြတ္တမ္းကိုက္စား၊ ညဉ့္လည္း ႂကြတ္ႂကြတ္။ နိန္လည္းႂကြတ္ႂကြတ္မြား။ ဇာအခ်န္ကပင္ ဖမ္းစားထားစြာေလ့မသိ။ ေအအေၾကာင္းနန္႔ပတ္သက္ၿပီးေက ဇာလူကေလ့ ေရရာစြာသိႏိုင္လိမ့္ေမမဟုတ္ထင့္ယင့္ေလ။
သို႔ေသာ္….မ်က္လံုးကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ မိမိ၏ မဟူရာေတာင္ထက္မွာ ဗ်ိဳင္းေကာင္တိတစ္ခ်ိဳ႕ လာအိပ္နိန္ကတ္ယာ။ မို႔အိအိ လယ္ကြင္းထဲမွာ ၿမီကြဲတိ ျဖာယာကြဲလို႔။

လိုက္ဖမ္းထားေရ က်ားဆိုးႀကီးလက္ထဲက သားေကာင္၏ပံုပန္းက အထိုက္အေလ်ာက္ ပ်က္နီယာ။ အခ်ိန္ မွန္မွန္ တြန္တတ္ေတ ၿခီေထာက္ရွည္ရွည္နန္႔ ၾကက္ဖႀကီး၏ အသံကိုတမ္းတ။ အမႊီး၊ အေတာင္ မစံုလင္ သိေရ ၾကက္ဖေသွ်ကေလ့ မတြန္တတ္သိ။
အကၡရာမဲ့ ဂဏန္းပိုင္ကားနီရာမွာ ၆က-တိ၊ ၇က-တိကိုပါ တြိလာရ။ ျခာခ်ဥ္အံုကို တုတ္နန္႔ထိုးေရပိုင္ တျပဳတ္ျပဳတ္၊ တရြရြနန္႔ ဆိုက္ကားတိ ယႈပ္ယွက္ခတ္။

လမ္းမႀကီးထက္မွာ ဂႏ ၱ၀င္အိမ္တိေပ်ာက္၊ ေမာ္ဒန္အိမ္တိေရာက္၊ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေမာ္ဒန္အိမ္ကို ဂႏ ၱ၀င္ပံုစံ ေဆာက္။
ဒူနာလမ္းတိေရ ေရစီးထဲမွာေမ်ာပါလား။ ေအာက္ခံေက်ာက္တံုးတိက သရဲသဘက္ပိုင္ ျပဴးၿပဲၿခိမ္းေျခာက္။ အခ်ိဳ႕နီရာမွာ လမ္းသစ္ထပ္တိုးလာ။

‘ဟုိတယ္’လတ္။
‘တည္းခိုခန္း’လတ္။
‘ဧည့္ရိပ္မြန္’လတ္။

စီ်းကြက္စီးပြါးေရးနန္႔ အတူေပၚလာေရ စကားလံုးတိ။ အသိုက္အၿမံဳတိ။



‘အ-ထ-က(၁) ’အယင့္ အယင့္ကေတာ့ ‘ဂါမန္း’။ ယင္းတက္စာ စာလံုးအသစ္တိ တစ္လံုးၿပီးတစ္လံုး ေျပာင္းလို႔ ေျပာင္းလို႔ လာလတ္စြာ ၾကည့္….

‘ေဒသေကာလိကပ္’လတ္။

ယင္းၿပီးေနာက္ အဂုတစ္ကိမ္ေတာ့ အႏိ ၱမအဆင့္ ေရာက္လာယာထင္ယင့္။

‘……တကၠသိုလ္’

ေျပာင္းလဲလာမႈတိ။ အမွတ္အေတးျပဳမိမႈတိ။

အယင့္အယင့္ကဆိုေက ဆန္စက္တိ တျဂဳန္းျဂဳန္း လည္ပတ္သံ။ ဖြဲျပာတိ တျဖဳတ္ျဖဳတ္လြင့္ပ်ံ႕။ ျဖဳတ္ဆန္နံ႔တိက ပြင့္အန္ အဂုေတာ့ ယင္းယွင့္တိကြယ္ပ။

တစ္ခါတစ္ရီ အလိုုက္သင့္ေက ပိုက္ဆိုက္ကရြင့္လာေရ အနံ႔တိေၾကာင့္ ႏွာေခါင္းကို ပိတ္ဆို႔ခရစြာလည္း အမွတ္သတိျပဳမိတုန္း။ အဂုအခါမွာေတာ့ ဒံုနာလမ္းမထက္မွာ ပလာတူးတိ ထလန္းကား။ ဂဏန္းတိ ေဆာင္းဒူထဲက ထြက္ပ်ာ ရက္ခ်န္ဖ်ားတတ္တဲ့သူ။ ေရာက္ရာရပ္ကြက္ကို နားမလည္ႏိုင္စြာၾကည့္။ ပုစြန္တိက ရီးပံုးထဲမွာအိပ္ကာ လီယာဥ္ပ်ံစီးဖို႔ေစာင့္ဆုိင္း။

လမ္းမထက္က စ်ီးသည္မဗန္းခံမွာ ‘ငါးကမၼဌာန္း’ ေကာင္တိ ေခါင္းတစ္လံုးနန္႔ အ႐ိုးသတ္သတ္။ အလယ္ေကာင္က အသားကို အသူက စားလား…? ဖ်ံႏွစ္ေကာင္ ရန္ျဖစ္ေတ ၀တၱဳကို အေသွ်က သင္ရေရ။ ခဲ၀ါက လူပါး၀ၿပီးေက ၀မ္းပ်ဥ္းသားကုိ ယူပနာ ထြက္ၿပီးလားစြာ။

အဂု….ခဲ၀ါယူလားစြာလား…?

ထိုအိမ္၊ ေဒအိမ္၊ ဆိုင္ႀကီး၊ ဆိုင္ေသွ် ျမင္ျမင္သမွ်မွာ ခဲ၀ါပံု။ မဟုတ္သိကား။ မ်က္မွန္တပ္မွ ၊ စိစိၾကည့္ခါမွရာ။ ခဲ၀ါမဟုတ္။

Tiger က်ား၊ က်ား…၊က်ား…..။ အိမ္တိုင္းလိုလိုက်ား။ ဆိုင္တိုင္းလိုလိုက်ား။ ကရ၀ိတ္ေဖါင္စီးနီေရက်ား။
ငါးအလယ္သားကိုစားစြာ၊ ခဲ၀ါမဟုတ္စြာေသခ်ာေပါက္။ က်ားစားစြာရာျဖစ္လိမ့္ေမဟန္။ ေဒအတိုင္းဆိုေက မလြယ္သိ။ ေတာကက်ား လူၾကားထဲ၀င္လာေက မလြယ္သိ။

သမၼဳေဒၶ၊ အ႒၀ီသဥၥ…သဥၥ။ မလံုေလာက္သိ။ ဥံဳ…ကိုပါထည့္ ပီးမွထင္ေရကား။ ဥံဳကိုလည္း ရင္သံနန္႔ရြတ္ရဖို႔။ ေယမွ…။ ေယမွ…။
ဥံဳ…သမၼဳေဒၶ အ႒၀ီသဥၥ ဒြဒသဥၥ
ဥံဳ... ဣတိပိေသာ ဘဂ၀ါ
ဥံဳ... ဣတိပိေသာအရဟံ
ဥံဳ… အ႒နေမတံ၊ ဥံဳ…ဥံဳ

ရြတ္ကတ္၊ ဖတ္ကတ္။ ယႆႏုဘာ၀ေတာယကၡ။

ပရိတ္ႀကီး(၁၁) သုတ္ပါထည့္ကတ္လူ႐ို႕။

အိမ္း…သိယာ။ အေျမာင္အျမင္ ဟိေရ လူႀကီးလူေကာင္းတိ ဟိစြာရာမလားေယ။ ေယနန္႔ထင္ရေရေလ။ ရပ္ကြက္တိုင္းမွာ

ပ႒ာန္းရြတ္ပြဲနန္႔ ဗုဒၶပူဇနိယ ဓမၼသဘင္က်င္းပကတ္စြာ။ ဟုတ္ႏိုင္ယင့္။
သို႔ေသာ္ရြက္ဖတ္႐ံုနန္႔မၿပီးသိ။ တရား႐ံုးနန္႔မၿပီးသိ။ က်ားကအမ်ားႀကီး။ တစ္ေကာင္မဟုတ္။ အက်ိဳင္ျပတ္။ ေယနန္႔ တရားဆိုစြာရြတ္ဖတ္၊ နာၾကား႐ံုမဟုတ္။ က်င့္ႀကံအားထုတ္ပါမွ။

က်ားစာမျဖစ္ေအာင္ က်င့္တတ္မွ။ က်င့္- ဆိုစြာ အေလ့အထ။ အေလ့အထကို သီလလို႔ေခၚေရလတ္။ သီလဟိမွ။ အထက္က ကိုယ္႐ံုတံဘက္တင္႐ံု၊ လက္မွာ စိတ္ပုတီပတ္႐ံုနန္႔မရ။ ကိုယ္႐ံုတင္စြာက အျပင္ပန္း။ ပုတီ ပတ္စာက ဟန္ျပ။ အကေယာင္းက ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ထိန္းသိမ္းဖို႔။

ေထာ….။
ပန္လင္ရြက္ခတ္သံနန္႔ ေရာၿပီးေက အသံတစ္သံ။ နားေထာင္…။
“အမ်ိဳးသီလ ႏွစ္ဌာနကို …
ျပည့္၀မ႑ိဳင္ေစာင့္စြမ္းႏိုင္ေရ”လတ္။
ဟုတ္ပါယင့္။ အရွင္နာဂိႏၵေမာ္ကြန္းလတ္ေယ။ ဆံုးေအာင္မရထင္ယင့္။
က။….အမ်ိဳး
ခ။…..သီလ

က်ားမစားရေအာင္ေစာင့္မွ….
ၾကည့္စမ္ခ်က္။ ေဒမွာတစ္တိုင္သား။
ႂကြပ္ႂကြပ္အိပ္ေခ်တိကိုင္လို႔။ အသူေရာင္။
လျခမ္းအေရာင္က မွိန္မွိန္ပ်ပ်ေသွ်။ ကာဆီးထားေရ ေက်ာက္စိမ္းတံတိုင္းကို ထုခြဲပနာ ႐ုန္းထြက္လာေရ လျခမ္းေရ ဖန္သားၾကမ္းျပင္ကို ငံု႔ၾကည့္လို႔။ ေပ်ာ့ေတာ့အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ….
ဘီယာဖရာကလား……?
အီသီယိုပီးယားကလား….?
မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ၀ီးေရနီရာတိက တိုင္းသားမဟုတ္ႏိုင္။ သူ႐ို႕မွာ အေကာင္မပါ။ ၿခီေထာက္မပါ။
မင္းမသူေရာင္….?
‘လမ္းျခ’ ကလူသား ဟုတ္လား…..? လမ္းျခဆိုစြာကဇာ?

စ်ီးကြက္စီးပြါးေရးအာကာသယာဥ္ကို စီးလို႔လာစြာ လတ္ေယ။ ၀မ္းခ်ပူေသွ်နန္႔ နံ႐ိုးတိ ႀကဲလို႔။ ေခါင္းတစ္လံုးရာ အႀကီးသန္။ ငါးကမဌာန္း႐ုုပ္နန္႔ အတူတူယာေထာ ႏံုး ႏုံး/ ႏံုး။

သူလက္ထိပ္မွာ ကပ္နီေရ ထမင္းစိေသွ်တိကို လွ်ာနန္႔လွ်က္ကာ လွ်က္ကာ။

အယင္က သူ႐ို႕တိကို မျမင္ဖူး၊ မတြိဖူး၊ အဂုတြိျမင္လာရေရ လျခမ္းၿမီက ၿဂိဳလ္သားေခ်တိ။
သူ႐ို႕မွာ ေက်ာင္းစိမ္းခေယာက္/ ထဗီမဟိ။
သင္ပုန္းမဟိ၊ ေက်ာက္တံမဟိ။
လြယ္အိတ္မဟိ။ အဟိ….အဟိ…အဟိ

ဇာဟိဖို႔လဲေလ။ သူေက ေဒကလူကမဟုတ္။ လျခမ္းၿမီကလူ။ လ,ကလာေရလူ။ သူ႔၀တ္စံုေရ၊ ေဒကလူ၀တ္စံုနန္႔မတူႏိုုင္။ ေဒကစြာတိ၊ ေဒကယဥ္ေက်းမႈေရ သူ႔အတြက္အသံုးမ၀င္။

လြယ္အိတ္တက္စား ႂကြပ္ႂကြပ္အိပ္ေရ အရီးအႀကီးဆံုး။ သူ႔မွာ သင္ပုန္းမလို ေက်ာက္တံမလို။ မလို….မလို။
လျခမ္းေသွ်ရီခ်ိဳးမဆက္ခင္မွာ သူ႔႐ို႔ႂကြပ္ႂကြပ္အိပ္ထဲကို တစ္စံုတစ္ရာ ေရာက္လာဖို႔ကိုလို ရီျပနိန္ယင့္။

သို႔ေသာ္….
သူ႔႐ို႔၏ခ်စ္ျခင္းကို ဇာလူကတာ၀န္ယူဖို႔။
ဇာလူက အာမခံႏိုင္ဖို႔….။

၀ါႀကီးတစ္ေယာက္က သူ႔နီရာက မဆုတ္ခ်င္ ဆုတ္ခ်င္နန္႔ဆုတ္။
ကေလေသွ်တစ္ေယာက္က သ႐ူးၿပီးလာနိန္ခ်ိန္။ ၾကက္ဦးတြန္သံကို ၾကားရ။

ထိုမွ…..ေထာ!
မိုးေသာက္ထၾကယ္ ႐ႈးလို႔။
နက္ျဖန္ဇာရက္လဲယွင့္။

မိုက္ခ႐ိုေ၀့ဗ္တိုင္မွာေတာ့ ငြိရဲၿဖီးခံုးတစ္လက္ ၫွပ္လို႔။ ပန္လင္ ရြက္ခတ္သံနန္႔ ပါလာေရ လီညင္းထဲမွာ ဆားအငြိ႔ေႏွာေရ သဇင္ရနံ႔။ ဟိင့္….မဟုတ္ကာ။ သဇင္ကေလ သဇင္စစ္မဟုတ္ယာ။ ဂ်ိဳင္းနိစ္တိစ္နည္းနန္႔ မ်ိဳးပြါးသဇင္။ ရနံ႔က ရီမႊီးမ်ိဳးစံုရနံ႔။
နက္ျဖန္ခါ ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္ကိုင္ လူသားေသွ်တိေရ ရီမႊီးရနံ႔ပါေရ သဇင္ရနံ႔သစ္ကို ယွဴယႈိက္ခြင့္လိုင္စင္ဟိ..မဟိ။ ကြန္ပ်ဴတာထဲထည့္ပနာ
မီးၾကည့္ကတ္ေမ။

အေျဖဇာေယွာင္လဲလို႔ သိရေအာင္ေလ။

ပန္းေအာင္

မူရင္း။ ။ လျခမ္းၿမီမဂၢဇိန္း၊ အမွတ္ ၂၊ စာ ၉၇၊ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္၊ ရခိုင္သားႀကီးစာပီ၊ အမွတ္ ၅၅/ခ၊ ကၽြန္းေရႊ၀ါလမ္း၊ ဘုရင့္ေနာင္ပြဲ႐ံုတန္း၊ ရန္ကုန္