ဦးေစာႏုနဲ႔ ေတြ႔ဆံုရန္အတြက္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔၊ ေျမနီကုန္း စမ္းေခ်ာင္းၿမိဳ႔နယ္၊ ဂမုန္းပြင့္ကုန္တိုက္အနီး၊ ဓမၼာ႐ံု လမ္း႐ွိ အမွတ္(၃၈)၊ ေအ၊ ေျခာက္လႊာသို႔ သြားေရာက္ခ့ဲရာ သင္တန္းဖြင့္ထားလို႔ အသံေတြ ဆူညံေနတ့ဲ အတြက္ စမ္းေခ်ာင္းမွာပဲ႐ွိတ့ဲ ေအးေဆးတ့ဲေနရာမွာ ဆံုေတြ႔ျဖစ္ခ့ဲပါတယ္။ အသက္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ၿပီ ဆိုေပမယ့္ ဦးေစာႏုရဲ႔ ပံုစံက လူငယ္တစ္ေယာက္လိုပါပဲ။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီကြာတား၊ တီ႐ွပ္နက္ျပာေရာင္၊ လွ်ာထိုးဦးထုပ္နဲ႔ မ်က္မွန္ကို တပ္ဆင္ထားပါတယ္။ ေလေလးတခၽြန္ခၽြန္နဲ႔ ရယ္ေမာပြင့္လင္းစြာ စကားေျပာ တ့ဲအတြက္ ဂီတာကို ဘယ္ေလာက္အထိ ၀ါသနာႀကီးတယ္ဆိုတာ ခန္႔မွန္းလို႔ရပါတယ္။
လက္႐ွိ ဂီတေလာကနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဦးေစာႏုက ထင္ျမင္ခ်က္ကို ေျပာတ့ဲအခါမွာ ဂီတေလာကရဲ႔ အေျခ အေနဟာ ကႀကီးအဆင့္ေရာက္ဖို႔မဆိုထားနဲ႔ ၀လံုးေတာင္ မကြဲေသးဘူးလို႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာျပပါ တယ္။ ေ႐ွ႔ဆက္ ဂီတေလာက ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ဖို႔ဆိုရင္ အရင္အရည္အခ်င္း႐ွိတ့ဲ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြ အမ်ား ႀကီးေမြးထုတ္ဖို႔ လုအပ္ေနသလို ျပည္တြင္းနဲ႔ ျပည္ပက လာေရာက္ဖြင့္လွစ္တ့ဲ သင္တန္းေက်ာင္းေတြ ဖြင့္လွစ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ အနစ္နာခံ ဖြင့္လွစ္သင္ၾကားေပးသင့္တယ္လို႔ သံုးသပ္ေျပာျပပါတယ္။ ဦးေစာႏု အေနျဖင့္ ဂီတနဲ႔ဘ၀ကို ဘယ္လိုျဖစ္သန္းျဖစ္ခ့ဲသလဲလို႔ ေမးျမန္းျဖစ္တ့ဲအခါမွာေတာ့...
"ဆရာ့ကို ဘယ္ေဒသမွာ ေမြးဖြားခ့ဲတာလဲ၊ ငယ္စဥ္က မိသားစုဘ၀ ျဖတ္သန္းခ့ဲရပံုကို ေျပာပါဦး"
"ေမြးရပ္ဇာတိကေတာ့ ရခိုင္ျပည္နယ္၊ ေက်ာက္ျဖဴၿမိဳ႔နယ္ခ႐ိုင္၊ မေဒးကၽြန္းမွာ ေမြးဖြားခ့ဲတာပါ။ မိဘေတြရဲ႔ အမည္ကေတာ့ ဦးတုိးနဲ႔ ေဒၚေက်ာ့စိန္ဦး ျဖစ္ပါတယ္။ ေမြးခ်င္းေမာင္ႏွမ ငါးေယာက္႐ွိတ့ဲအထဲမွာ အငယ္ဆံုး သားျဖစ္တယ္။ မိဘေတြကေတာ့ လယ္ယာလုပ္ငန္း လုပ္ကိုင္ၾကတ့ဲ ေတာင္သူလယ္သမားေတြေပါ့"
"ဂီတကို ငယ္ငယ္ ကေလးဘ၀ ငါးႏွစ္ေလာက္ကတည္းက ၀ါသနာပါခ့ဲတာ၊ ႐ြာမွာက တစ္ႏွစ္ကို တစ္ခါ၊ ႏွစ္ ခါေလာက္ ဇာတ္သြင္းၿပီး ဇာတ္ပြဲေတြက်င္းပတယ္။ ဇာတ္ပြဲေတြ သြားၾကည့္တ့ဲအခါ အဲဒီမွာ တီးတ့ဲ တီးလံုးေတြကို မွတ္သားလာခ့ဲတယ္။ အဲဒီတီးလံုးကို တူရိယာတစ္ခုခုနဲ႔ အရမ္းတီးခ်င္ေနတယ္။ ကိုယ့္မွာက တီးစရာမ႐ွိဘူး။ ႐ြာမွာ႐ွိတ့ဲ လူပ်ဳိေခါင္းအိမ္မွာပဲ တီး၀ိုင္းကထားတာ၊ အရမ္းတီးခ်င္ေနေတာ့ ပြဲကျပန္လာၿပီး တစ္ညလံုး အိပ္လို႔ေတာင္ မေပ်ာ္ဘူး။ အဲဒါနဲ႔ မနက္အေစာႀကီးထၿပီး လူပ်ဳိေခါင္းအိမ္နဲ႔ မနီးမေ၀းမွာ႐ွိတ့ဲ ခ်ဳံပုတ္ထဲကေန လူပ်ဳိေခါင္းအိမ္က အထြက္ကို ေခ်ာင္းေနတာ"
"အဲဒီေတာ့ ဘာဆက္ျဖစ္လဲ"
"အဲဒီမွာ လူပ်ဳိေခါင္းနဲ႔ အဖြဲ႔က အိမ္ကေန ႐ြာထဲထြက္သြားတယ္။ အဲဒီမွာပဲ အနီးအနားမွာ႐ွိတ့ဲ တုတ္ေခ်ာင္းႏွစ္ေခ်ာင္းကို ခ်ဳိးၿပီးေတာ့ လူပ်ဳိေခါင္းအိမ္ထဲ ၀မ္းသာအားရ ေျပး၀င္သြားၿပီး ပတၱလားကို တီးေတာ့တာပဲ။ ညက ဇာတ္ပြဲၾကည့္တ့ဲအခ်ိန္က မွတ္ထားတ့ဲ တီးလံုးေတြကို စမ္းတီးၾကည့္တယ္။ တီးလို႔ေကာင္းလိုက္တာ။ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကသြားမွန္း မသိလိုက္ဘူး။ အဲဒီမွာ လူပ်ဳိေခါင္းနဲ႔ အဖြဲ႔ ျပန္လာတာလည္းေတြ႔ေရာ ကေလးဆိုေတာ့ ဆူမွာေၾကာက္လို႔ ထြက္ေျပးတာ"
"ထြက္ေျပးေတာ့ လူပ်ဳိေခါင္းက ဘာေျပာလဲ"
"ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ထြက္ေျပးေတာ့ လူပ်ဳိေခါင္းက ေကာင္ေလး မေျပးနဲ႔၊ မေျပးနဲ႔ဆိုၿပီး တားတယ္။ မင္းကို ဘာမွ မေျပာပါဘူး။ ခုနက တီးလံုးတီးေနတာ မင္းလား၊ ျပန္တီးျပဦးကြာ၊ တီးၿပီးရင္ မုန္႔ေကၽြးမယ္ လို႔ ေျပာေတာ့ ျပန္တီးျပလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ လူပ်ဳိေခါင္းက သူတို႔၀ယ္လာတ့ဲ မုန္႔ဆီေၾကာ္ကို ေကၽြးတယ္။ ၀မ္းသာလုိက္တာ။ အဲဒီကတည္းက ဂီတကို အရမ္း၀ါသနာပါခ့ဲတာ"
ဒီလိုမ်ဳိး အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခုျဖစ္ပြားၿပီးေနာက္ လူပ်ဳိေခါင္းနဲ႔ အျခားသူေတြရဲ႔ ေဆြးေႏြးမွဳအရ ေနာက္ပိုင္းမွာ အျခားနယ္ေဒသက ဆိုင္းဆရာတစ္ေယာက္ကို ေခၚ၍ ႐ြာမွာ႐ွိတ့ဲ ဂီတ၀ါသနာပါသူေတြကို စုစည္းကာ ဂီတ ပညာသင္ၾကားေစတ့ဲအခါမွာေတာ့ ဦးေစာႏုအပါအ၀င္ ဂီတပညာသင္ယူခြင့္ရခ့ဲတယ္လို႔ အတိတ္ကိုစဥ္းစားဟန္ျဖင့္ ေျပာျပျပန္ပါတယ္။
"အဲဒီတုန္းက ဆိုင္းဆရာႀကီး ဦးညိဳျမဆိုတ့ဲသူကို ႐ြာမွာဖိတ္ၿပီး ဆိုင္းပညာ သင္ၾကားေစခ့ဲတယ္။ ဆရာ ဦးညိဳျမကေတာ့ လက္ဦးဆရာျဖစ္ပါတယ္။ ႐ြာမွာ႐ွိတ့ဲ ဂီတ၀ါသနာပါသူ ေလးငါးေျခာက္ေယာက္ စုၿပီး တစ္ေန႔ ႏွစ္နာရီေလာက္ သင္ယူရတယ္။ ၀ါသနာ အရမ္းျပင္းထန္ေနလို႔လား မသိဘူး၊ တစ္ေန႔ ႏွစ္ နာရီေလာက္ သင္ယူတီးခတ္ရတာကို အားမရဘူးျဖစ္ေနတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံမွာ ဆရာဦးညိဳျမက ေငးေငး ငိုင္ငိုင္ ျဖစ္ေနတတ္လို႔ ဆရာ ဘာျဖစ္လို႔လဲ၊ မိသားစုကို လြမ္းလို႔လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ခ်စ္သူရည္းစားကို သတိရလို႔လားလို႔ ေမးတ့ဲအခါ ဆရာက မဟုတ္ပါဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အစ္မ တစ္ေယာက္ ႐ွိတယ္။ ဆရာႀကိဳက္ရင္ ေျပာေပးမယ္ဆိုေတာ့ ဆရာက ႐ွက္ၿပံဳးၿပံဳးၿပီး မလုပ္ပါနဲ႔ကြာ လို႔ ေျပာတယ္။ ဒါနဲ႔ ဆရာလိုက္ၾကည့္ပါဦး။ ထမင္းဖတ္ေကၽြးမယ္။ အဲဒီက်မွ ဆရာႀကိဳက္ရင္ ႀကိဳက္ တယ္ေျပာလို႔ ေျပာလိုက္တယ္" (ရယ္လ်က္ေျပာ)
"အဲဒီေတာ့ ဆရာဦးညိဳျမက ထမင္းလိုက္စားျဖစ္လား"
"ဆရာ့ကို ထမင္းဖိတ္ေကၽြးျဖစ္တာေပါ့။ အစ္မကို အိမ္မွာ ၾကက္သားဟင္း ခ်က္ခိုင္းထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆရာ့ကိုေခၚၿပီး အိမ္ကိုသြားတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အစ္မကလည္း ထမင္းဟင္း ခူးခပ္ေကၽြးေမြးတာေပါ့။ ထမင္းစားေသာက္ၿပီး ျပန္တ့ဲအခါမွာ ဘယ္လိုလဲ အစ္မကို သေဘာက်ရဲ႔လားလို႔ ဆရာ့ကိုေမးေတာ့ ဆရာက ႐ွက္ၿပံဳးႀကီး ၿပံဳးေနတယ္။ ေျပာမထြက္ဘူး၊ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာပါဆိုေတာ့မွ ဆရာက ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။ ဒါဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ အစ္မကိုခ်စ္တယ္ဆိုတာ စာေရး၊ ကၽြန္ေတာ္ ေပးေပးမယ္ဆိုၿပီး ေအာင္သြယ္ေပးလိုက္ တာ၊ အတိုခ်ဳံးေျပာရရင္ ေမတၱာမွ်ၿပီး အိမ္ေထာင္ျပဳျဖစ္သြားတယ္ ဆိုပါေတာ့"
ဆရာျဖစ္သူနဲ႔ အစ္မျဖစ္သူကို ေအာင္သြယ္ေပးခ့ဲလို႔ အိမ္ေထာင္က်တ့ဲအခါမွာ ဆရာျဖစ္သူက ဦးေစာႏုရဲ႔ အိမ္မွာ လိုက္ေနတ့ဲအတြက္ ဂီတပညာေတြကို အခ်ိန္ရသေ႐ြ႔ ေမးျမန္းေလ့လာလိုက္စားခ့ဲလို႔ ဆရာျဖစ္သူက မင္းအစ္မကို ယူမိတာ မွားၿပီထင္တယ္ဆိုၿပီး ခပ္ေနာက္ေနာက္နဲ႔ ေျပာတတ္တယ္လို႔ ဦးေစာႏုက ရယ္ ရယ္ေမာေမာ ေျပာျပေနပါတယ္။
"အစ္မနဲ႔ ဆရာ အိမ္ေထာင္က်ေတာ့ ဆရာက အိမ္မွာလာေနတယ္။ အဲဒီမွာ ကိုယ္သိခ်င္တ့ဲ ဂီတ ပညာရပ္ေတြကို အားရပါးရ ေမးျမန္းသင္ယူေတာ့တာပဲ။ အဲဒီမွာ ဆရာကေနာက္သလိုနဲ႔ မင္းအစ္မကို ယူမိတာမွားၿပီထင္တယ္ဆိုၿပီး ေျပာတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ေလးငါးေျခာက္လေလာက္ ဂီတပညာေတြကို သင္ယူၿပီးတ့ဲအခါမွာ ႐ြာနီးခ်ဳပ္စပ္က အလွဴပြဲေတြမွာ လိုက္တီးျဖစ္တယ္။ တစ္ခါကဆိုရင္ အလွဴပြဲႀကီး တစ္ခုမွာ သြားတီးတာ ဆုေငြ ငါးရာ ခ်ီးျမွင့္ခံရတယ္။ အဲဒီတုန္းက မုန္႔၀ယ္စားရင္ ငါးျပား၊ ဆယ္ျပားဆိုရင္ ဗိုက္၀တ့ဲေခတ္၊ ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ ပိုက္ဆံေတြ ဒီေလာက္အမ်ားႀကီးရေတာ့ ဘယ္လို သုံးရမွန္းေတာင္ မသိဘူး။ အဲဒါနဲ႔ သံုးမတ္ပဲ ေပးရတ့ဲ ျမင္းေခါင္းစြပ္က်ယ္တစ္ထည္၀ယ္ၿပီး ပိုတ့ဲေငြေတြ အေမ့ကိုေပးခ့ဲတယ္။ ႐ြာျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း တီးလိုက္မွဳတ္လိုက္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေနလိုက္နဲ႔ ဘ၀ကိုျဖတ္ သန္းခ့ဲတာပဲ"
"႐ြာမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ မွတ္မွတ္ရရ ႐ွိခ့ဲတာေလးေတြ ႐ွိရင္ ေျပာျပပါဦး"
"႐ြာမွာကေတာ့ ႐ြာဓေလ့ထံုးစံအတိုင္း လူငယ္သဘာ၀ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေနၾကတယ္။ ၿခံေတြထဲက အသီး အ႐ြက္ေတြခူး၊ ခရမ္းသီးေတြခူးတယ္။ ၾကက္သားနဲ႔ ခရမ္းသီးကို င႐ုတ္သီးစပ္စပ္နဲ႔ ခ်က္စားၾက တာေတြက ေမ့လို႔ မရပါဘူး။ အရမ္းေပ်ာ္စရာ ေကာင္းပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြအေပၚ သနားတတ္တ့ဲ စိတ္က႐ွိတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ကစားစရာမ႐ွိဘူး၊ ၀တ္စရာမ႐ွိဘူးလို႔ ေျပာတာနဲ႔ ၀တ္ထားတ့ဲ အကၤ်ီကို ခၽြတ္ေပးလို႔ အိမ္ကသိေတာ့ အ႐ိုက္ခံရတာ ခဏခဏပဲ"
ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္နဲ႔ ဂီတအလုပ္ေတြကို လုပ္ကိုင္ျဖတ္သန္းေနတ့ဲအခ်ိန္ ႐ြာမွာေတာ့ တစ္ႏွစ္ကုိတစ္ ႀကိမ္၊ ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္ ဇာတ္ပြဲေတြ သြင္းကာ ေဖ်ာ္ေျဖေစပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ဂီတ၀ါသနာအရ ဇာတ္ပြဲကို သြားေရာက္ၾကည့္႐ွဳကာ တီးလံုးသံစဥ္ေတြကို နားေထာင္မွတ္သားထားတယ္လို႔ ဦးေစာႏုက ေျပာျပန္ ပါတယ္။
"ဇာတ္အဖြဲ႔ေတြ လာေရာက္ေဖ်ာ္ေျဖတ့ဲအခါ သူတို႔တီးလံုးေတြကို ပထမတစ္ညပဲ မွတ္ထားလိုက္တာ အကုန္မွတ္မိေနတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ဆိုရင္ တီး၀ိုင္းဆရာ လြတ္တ့ဲေနရာမွာ ၀င္တီးတာ တီးလို႔ရတယ္။ အဲဒီမွာ ျပဇာတ္မင္းသမီးေတြက မုန္႔ေတြလိုက္ေကၽြးတယ္။ အဲဒါၿပီးလို႔ ဇာတ္အဖြဲ႔ႀကီး ျပန္သြားၿပီဆိုရင္ေတာ့ ရင္ထဲမွာ ဟာၿပီး က်န္ေနခ့ဲတယ္။ သစ္႐ြက္ေၾကြေနတ့ဲ ပ်င္းေျခာက္ေျခာက္ ရာသီဥတုလိုနဲ႔ ရည္းစားနဲ႔ ကြဲေနသလိုမ်ဳိး ရင္ထဲမွာ ဟာတာတာႀကီး ျဖစ္ေနေတာ့တယ္။ ကိုယ္က အၿမဲတမ္း သီဆိုတီးမွဳတ္ခ်င္တ့ဲသူ ဆိုေတာ့ ႐ြာမွာဇာတ္ေထာင္မယ္ဆိုၿပီး ဇာတ္အဖြဲ႔ေထာင္ျဖစ္တယ္။ တီးဖို႔အတြက္ ဗံုေတြလုပ္တ့ဲအခါမွာ ၀ါးပိုး၀ါးေတြ အ႐ြယ္မ်ဳိးစံုခုတ္ၿပီး လုပ္တယ္။ ဗံုကိုက်ပ္စည္းဖို႔အတြက္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အိမ္ကေန အ၀တ္ေတြ လူႀကီးမသိေအာင္ ယူလာခိုင္းတယ္။ အဲဒီကစၿပီး တီး၀ိုင္းနဲ႔ ဇာတ္အဖြဲ႔ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ျဖစ္ ခ့ဲတယ္"
"႐ြာမွာ ဇာတ္ေထာင္ျဖစ္တ့ဲ အေတြ႔အႀကံဳေတြကို ေျပာပါဦး"
"ဇာတ္စေထာင္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ထက္ငယ္တ့ဲသူလည္းပါတယ္၊ ကိုယ့္ထက္နည္းနည္း အသက္ႀကီးတ့ဲသူေတြလည္းပါတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ပတ္၀န္းက်င္ အ႐ြယ္ေတြ စုလုပ္ၾကတာ။ ဇာတ္ေထာင္ေတာ့ တီးဖို႔အတြက္ သစ္သားဗံုမ၀ယ္ႏိုင္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ဗံုေတြ လုပ္ခ့ဲၾကတယ္"
"ဗံုေတြ ဘယ္လိုလုပ္ၾကတာလဲ"
"၀ါးပိုး၀ါး အႀကီးႀကီးေတြကို ခုတ္ရတယ္။ အဲဒါေတြကို ရက္ၿပီး ဗံုပံုစံအ႐ြယ္အစားအမ်ဳိးမ်ဳိး လုပ္ရတယ္။ ႐ြံ႔ေတြနဲ႔ ခံရတယ္။ ၿပီးရင္ အ၀တ္အေဟာင္းေတြကို ပတ္ၿပီး က်ပ္စည္းရတယ္။ ဇာတ္အဖြဲ႔ထဲမွာ ပါတ့ဲသူေတြ ကို အိမ္ကေန အ၀တ္အစားေဟာင္းေတြ ယူလာခိုင္းတယ္။ ဗံုလုပ္တာကေတာ့ ႐ြာထဲက ကိုယ္နဲ႔ခင္တ့ဲ လူႀကီးေတြကို လုပ္ခုိင္းရတာေပါ့။ ကိုယ္ေတြကေတာ့ ေဘးနားကေန ၀ုိင္းကူလုပ္ေပးၾကတယ္။ အရမ္းေပ်ာ္စ ရာေကာင္းတာပဲ"
"ဇာတ္ေထာင္ၿပီးေတာ့ ဘယ္လိုေတြ ေဖ်ာ္ေျဖၾကလဲ"
"ဇာတ္ေထာင္ၿပီးေတာ့ တီးေနခတ္ေနရတာကို ေပ်ာ္ေနေတာ့တာပဲ။ ထမင္းေမ့ ဟင္းေမ့နဲ႔ေပါ့။ ထမင္းစား ခ်ိန္ေရာက္လို႔ အိမ္ကလာေခၚမွ ထမင္းစားဖို႔ သတိရကာ ဇာတ္အဖြဲ႔ကို အနီးအနား႐ြာကလာငွားရင္ ညေၾကးေငြ ၅၀ ယူတယ္။ အေ၀း႐ြာက လာငွားရင္ ၇၀ က်ပ္ယူတယ္။ ဆုေၾကးနဲ႔ ဘာနဲ႔ဆိုရင္ ၉၀၊ ၁၀၀ ေလာက္ရတယ္။ ဇာတ္အဖြဲ႔႕ သူေတြကိုေတာ့ သူတို႔နဲ႔ ထိုက္သင့္တ့ဲ ညေၾကးေပးတယ္"
"အဲဒီအခ်ိန္က ဇာတ္အဖြဲ႔မွာ ပါတ့ဲသူတစ္ေယာက္ကို ညေၾကးဘယ္ေလာက္ေပးရလဲ"
"ဇာတ္အဖြဲ႔မွာပါတ့ဲ သူေတြကိုေတာ့ သူတို႔ရဲ႔ အရည္အခ်င္းအလိုက္ သင့္ေတာ္သလို ညေၾကးေပးရတယ္။ တစ္ညအတြက္ ၅ က်ပ္၊ ၃ က်ပ္၊ ၁ က်ပ္ အစားအစား ေပးရတယ္။ အဲဒီေခတ္က ေ႐ႊတစ္က်ပ္သား ၁၀၀ က်ပ္ပဲ ႐ွိတ့ဲေခတ္။ မနု္႔ဖိုးေတာင္မွ ၅ ျပား၊ ၁၀ ျပား ရတ့ဲအခ်ိန္၊ တစ္က်ပ္ရတ့ဲလူဆိုရင္ သံုးလို႔ေတာင္ မကုန္ဘူး။ ဘုန္းႀကီးပ်ံပြဲတို႔၊ ပြဲႀကီးပြဲေကာင္းတို႔က လာငွားတ့ဲအခါမ်ဳိးဆိုရင္ ညေၾကး ၅ က်ပ္ကေန ၇ က်ပ္အထိ ေပးတယ္။ အဲဒီေတာ့ အဖြဲ႔သားေတြက ကုတ္နဲ႔ေကာ္ထုတ္ေတာင္ ဇာတ္အဖြဲ႔ကေန မထြက္ ၾကေတာ့ဘူး။ အားလံုးက ေပ်ာ္ေနၾကတာ။ တစ္ညမွာေတာ့ ဇာတ္ကေနရင္း မီးေလာင္ခ့ဲေသးတယ္"
"ဘာျဖစ္လို႔ မီးေလာင္တာလဲ၊ ဘာေတြျဖစ္သြားေသးလဲ"
"ဇာတ္ကတ့ဲအခါ ႐ြာမွာက လွ်ပ္စစ္မီးမ႐ွိဘူးေလ၊ အဲဒီေတာ့ ႏို႔မွဳန္႔ဗူးႀကီးေတြကို မီးစာထြက္ေပါက္နဲ႔ မီးခြက္ပံုစံလုပ္ထားတ့ဲ မီးခြက္ႀကီးေတြကို ဇာတ္စင္ေထာင့္ေတြမွာ ထြန္းၿပီး ကၾကရတာ။ မီးေလာင္တ့ဲညက လူ႐ြင္ေတာ္က ပ်က္လံုးထုတ္ေနရင္း တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ တြန္းမိတ့ဲအခါမွာ ေရနံဆီမီးခြက္ကို တိုက္မိၿပီး ဇာတ္စင္တစ္ခုလံုး မီးေလာင္သြားတယ္။ ဘာတစ္ခုမွ ျပန္မရဘူး။ အကုန္ပ်က္စီးသြားတယ္။ ၿပီးမွ ၿမိဳ႔တက္ၿပီး အကုန္ျပန္၀ယ္ရတာ"
ပြဲလာငွားတ့ဲအခ်ိန္ သြားေရာက္ေဖ်ာ္ေျဖလိုက္၊ ပြဲမ႐ွိတ့ဲအခ်ိန္ ေလ့က်င့္တီးခတ္လိုက္ျဖင့္ ဘ၀ကို ေန ထိုင္ျဖတ္သန္းရင္း အသက္ ၁၅ ႏွစ္အ႐ြယ္ကို ေရာက္႐ွိလာပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ရန္ကုန္မွာ႐ွိတ့ဲ အစ္ကိုျဖစ္သူ ႐ြာကို ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီမွာပဲ အစ္ကို ဦးပဥၨင္းနဲ႔အတူ ရန္ကုန္တက္ဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာတယ္လို႔ ဦးေစာႏုက ေျပာျပျပန္ပါတယ္။
"အစ္ကိုဘုန္းႀကီးက ႐ြာကို ၾကြလာတယ္။ အဲဒီမွာပဲ ရန္ကုန္ေရာညက္ဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာတယ္။ ဦးပဥၨင္းက ႐ြာမွာ တစ္ႏွစ္သီတင္းသံုးၿပီးတ့ဲအခါ ရန္ကုန္ကို ျပန္ၾကြတယ္။ ကိုယ္လည္း သကၤန္း၀တ္ၿပီး ဦးဇင္းနဲ႔အတူ ရန္ကုန္ကို ၾကြလာၾကတယ္"
"ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္းေတာလမ္း၊ ဘီလင္းတိုက္မွာ ဦးေလးေတာ္စပ္သူ ဗာရာဏသီျပန္ ဘုန္းႀကီး တစ္ပါး႐ွိတယ္။ ဘုန္းဘုန္းက ေ႐ႊပန္းထိမ္ပညာ သင္ခိုင္းတယ္။ ကိုယ္က မသင္ခ်င္ဘူး။ အဲဒီအလုပ္ကို ၀ါသနာမပါလို႔လား မသိဘူး။ စိတ္မ႐ွည္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒါနဲ႔ တပည့္ေတာ္ ပန္တ်ာေက်ာင္းပဲ တက္ခ်င္တယ္လို႔ေျပာေတာ့ ဘုန္းဘုန္းက မင္းက ဖက္ခြက္စားအလုပ္ လုပ္ခ်င္တာပဲလို႔ မိန္႔တယ္"
"အဲဒီေတာ့ ဘာဆက္ျဖစ္လဲ"
"ဖက္ခြက္စားမကလို႔ ဘာခြက္နဲ႔ပဲ စားရစားရ ပန္တ်ာေက်ာင္းပဲ တက္ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာတာနဲ႔ ပန္တ်ာေက်ာင္းတက္ဖို႔ အင္တာဗ်ဴးသြားေျဖခ့ဲတယ္။ ကိုယ္၀ါသနာပါတာက စစ္တိုက္ဖို႔နဲ႔ အႏုပညာပဲ။ စစ္တပ္ထဲေတာ့ အထက္တန္းမေအာင္ဘဲ မ၀င္ခ်င္ဘူး။ ပန္တ်ာေက်ာင္းတက္ရင္း အတန္းစာေမးပြဲေအာင္ ရင္ စစ္ထဲ၀င္မယ္၊ ဗိုလ္သင္တန္းေလွ်ာက္မယ္လို႔ စိတ္ကူးထားတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ပန္တ်ာေက်ာင္း တက္ေန ရင္း ႏိုင္ငံျခားက ပညာသင္ဆုေခၚတာနဲ႔ ႀကံဳရတယ္"
"ဘယ္ႏိုင္ငံက ေခၚတာလဲ၊ ဘာအတြက္ေခၚတာလဲ"
"ပန္တ်ာေက်ာင္းတက္ေနရတ့ဲအခ်ိန္က အစ္ကိုျဖစ္သူ ဦးပဥၨင္းက သတင္းစာမွာ ႐ု႐ွႏိုင္ငံက ပညာေတာ္ သင္ ေခၚတာေတြ႔တယ္။ ေလွ်ာက္ပါလားလို႔ မိန္႔တယ္။ ကိုယ္က ျဖစ္ပါ့မလား။ ဒီမွာက ပလာစတာအကပ္ မ႐ွိရင္ မလြယ္လူးလို႔ေျပာေတာ့ ဦးပဥၨင္းက ကုသိုလ္ထဲမွာ ပလာစတာေတြ ဘာေတြမ႐ွိဘူး၊ ကံပါလာ ရင္ ျဖစ္မယ္လို႔ မိန္႔တာနဲ႔ ေလွ်ာက္လႊာေရးၿပီး ေလွ်ာက္ျဖစ္တယ္။ အင္တာဗ်ဴးေျဖခြင့္ ရခ့ဲတယ္။ ႐ု႐ွားက ပေရာ္ဖက္ဆာေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကိုယ္တုိင္ လာစစ္တာ ေအာင္သြားတယ္"
"႐ု႐ွားက ပေရာ္ဖက္ဆာ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကိုယ္တိုင္ လာစစ္ေတာ့ စိတ္မလွဳပ္႐ွားမိဘူးလား၊ ေအာင္ပါ့မလား ဆိုတ့ဲ စိုးရိမ္စိတ္ေရာ မျဖစ္မိဘူးလား"
"အစကတည္းက ဒီလမ္းေၾကာင္းဟာ ကိုယ့္လမ္းေၾကာင္းပဲ၊ အင္တာဗ်ဴးကို ေအာင္ရမယ္လို႔ ယံုၾကည္ေန တယ္။ ယံုၾကည္မွုနဲ႔ အင္တာဗ်ဴး၀င္ခ့ဲတာဆိုေတာ့ ဘာမွ စိတ္မလွဳပ္႐ွားမိဘူး။ ေမးသမွ် အကုန္ေျဖႏိုင္ တယ္။ ေအာင္မယ္ဆိုတာ စိတ္ထဲက ယံုၾကည္ေနလို႔ အထက္တန္းစာေမးပြဲေျဖဖို႔ သံုးလေလာက္ပဲ လိုေတာ့ေပမယ့္ ညေက်ာင္းေတာင္ သြားမတက္ေတာ့ဘူး။ ယံုၾကည္ထားတ့ဲအတိုင္းပဲ ႐ု႐ွက ပညာေတာ္ သင္ေခၚစာ ေရာက္လာတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ႐ု႐ွႏိုင္ငံကို သြားခ့ဲရတယ္"
"႐ု႐ွကို ဘယ္အခ်ိန္မွာ သြားျဖစ္တာလဲ"
"၁၉၆၅ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလမွာ ႐ု႐ွႏိုင္ငံကို သြားျဖစ္ခ့ဲတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ဒီဇင္ဘာဆိုေတာ့ အရမ္းေအးတ့ဲ အခ်ိန္ႀကီး၊ ႐ု႐ွႏိုင္ငံေရာက္ေတာ့ အရမ္းေအးေနတာ ေရခဲမွတ္ေအာက္ ၄၅ ဒီဂရီေလာက္ ဆင္းေနတယ္။ ဘယ္လိုတိုင္းျပည္ေရာက္လာသလဲ မသိဘူး။ အရမ္းေအးတာပဲ၊ ေသမေလာက္ေအာင္ေအးလို႔ မွားမ်ား မွားၿပီလားလို႔ေတာင္ ေတြးမိေသးတယ္။ ေလယာဥ္ေပၚက ဆင္းၿပီးေတာ့ အေအးေတာထဲျဖတ္ၿပီး ဘတ္စ္ကားေပၚတက္ရတယ္။ ေနရမယ့္ ဟိုတယ္ကို ပို႔ေပးတယ္"
"႐ု႐ွားႏိုင္ငံေရာက္တ့ဲအခါ ဟုိတယ္မွာထားတယ္ဆိုေတာ့ အဲဒီမွာ ေနရတာ ဘယ္လိုအေျခအေန႐ွိလဲ"
"သူတို႔က ပထမဆံုး ဟိုတယ္မွာပို႔ထားတယ္။ ေနရတာကေတာ့ အခက္အခဲမ႐ွိပါဘူး။ သူတို႔ဘာသာ စကားမတတ္လို႔ ေျပာဆိုဆက္ဆံေရးအတြက္ နည္းနည္းအခက္အခဲ ျဖစ္တယ္။ ဟိုတယ္အျပင္ဘက္ သြားလို႔ မရဘူး။ ဗိုက္ဆာတ့ဲအခါ ဗိုက္ကိုလက္နဲ႔ ပုတ္ျပၿပီး အမူအယာနဲ႔ စားစရာမွာရတယ္။ ဟိုတယ္မွာ ၃ လေလာက္ေနၿပီးမွ ကိုယ္တက္ရမယ့္ ေက်ာင္းေဆာင္ကို ေျပာင္းရတယ္"
"အဲဒီမွာ အႏုပညာေက်ာင္းတက္ေတာ့ ဘယ္လိုပံုစံမ်ဳိးနဲ႔ တက္ရတာလဲ"
"ေက်ာင္းနဲ႔ အနီးအနားမ်ာ႐ွိတ့ဲ ေက်ာင္းေဆာင္မွာ ေျပာင္းၿပီး ေနရတယ္။ ပရီသေဘာမ်ဳိးနဲ႔ အႀကိဳ ၂ ႏွစ္ေနရ တယ္။ ၿပီးေတာ့ စာေမးပြဲေျဖရတယ္။ စာေမးပြဲေျဖတ့ဲအခါ အမွတ္ အျပည့္ရတ့ဲသူက အဲဒီႏိုင္ငံက အႏုပညာ တကၠသိုလ္မွာ ဆက္တက္ခြင့္ရမယ္။ အမွတ္အျပည့္ မရတ့ဲသူက အႏုပညာေကာလိပ္ သြားရတယ္"
"ဒါဆိုရင္ ဆရာဦးေစာႏုအေနနဲ႔ စာေမးပြဲေျဖတ့ဲအခါ ဘယ္လို အေျခအေန႐ွိလဲ"
"အႀကိဳ ၂ ႏွစ္တက္ၿပီး စာေမးပြဲေျဖေတာ့ အမွတ္အမ်ားဆံုးနဲ႔ ေအာင္ျမင္တယ္။ ကိုယ္နဲ႔အတူ တက္တ့ဲ သူေတြက အမွတ္အျပည့္မရလို႔ ေကာလိပ္သြားရတယ္။ ကိုယ္က တကၠသိုလ္ဆက္တက္ခြင့္ရမယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း အရင္ေရာက္ေနတ့ဲသူတစ္ေယာက္က ၀င္ေႏွာင့္လို႔ အမွတ္အျပည့္ရရဲ႔သားနဲ႔ တကၠသိုလ္ မတက္လိုက္ရဘူး"
"ဘယ္လို ၀င္ေႏွာင့္လုိ႔လဲ ခင္ဗ်ာ"
"ကိုယ္က စာေမးပြဲမွာ အမွတ္အျပည့္ရလို႔ တကၠသိုလ္တက္ရမယ့္အခ်ိန္မွာ အဲဒီမွာ အရင္ေရာက္ေနတ့ဲ ႐ု႐ွားစကားတတ္တ့ဲသူက အမွတ္အျပည့္ရတ့ဲေကာင္ေလးက သူတစ္ေယာက္ထဲ တကၠသိုလ္သြားတက္ရင္ အဆင္ေျပမွာ မဟုတ္ဘူး။ သူနဲ႔အတူတူေနတ့ဲ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေကာလိပ္သြားတက္ခိုင္းရင္ အဆင္ေျပ မယ္လို႔ေျပာတာနဲ႔ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက နားေယာင္ၿပီး ကိုယ့္ကို ေကာလိပ္ပို႔လိုက္တယ္။ စိတ္ထဲ မွာ ေတာ္ေတာ္ေလး ခံစားသြားရတယ္။ ကိုယ့္ဘ၀တစ္ခုလံုးကို ဘ၀တစ္ဆစ္ခ်ဳိး ေျပာင္းလဲလိုက္တာေပါ့။ အဲဒီလူကို ဒီေန႔အထိ စိတ္ထဲမွာ ေမ့လို႔ မရဘူး။ အရမ္းနာၾကည္းတယ္"
အႏုပညာတကၠသိုလ္ တက္ေရာက္ရန္ အခြင့္အေရး ရ႐ွိေပမယ့္ တက္ေရာက္ခြင့္ မ႐ွိခ့ဲတ့ဲအတြက္ မာစတာေအာ့ဖ္ျမဴဇစ္ဘြဲ႔ မရခ့ဲဘဲ ဘက္ခ်လာေအာ့ဖ္ျမဴးဇစ္ရဖို႔အတြက္ ေလးႏွစ္ေက်ာင္းတက္ ကာ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ ျပန္လည္ေရာက္႐ွိလာခ့ဲတယ္လို႔ ဦးေစာႏုက ေျပာျပျပန္ပါတယ္။
"ျမန္မာႏိုင္ငံကို ေရာက္ေတာ့ အႏုပညာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဘာေတြ စလွဳပ္႐ွားလဲ"
"ဘာေတြ စလွဳပ္႐ွားလဲေမးတာထက္စာရင္ ဘာေတြစခံရလဲလို႔ေမးရင္ ပိုေကာင္းမယ္"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ၊ ဘယ္လို ႀကံဳေတြ႔ရလို႔လဲ"
"ျမန္မာႏိုင္ငံေရာက္ေတာ့ အရင္ဂ်ဴဗလီေဟေနရာ အခုစစ္သမိုင္းျပတိုက္မွဴး ေန႔စားအလုပ္ဆင္းရတယ္။ ႐ု႐ွားျပန္လာတ့ဲသူေတြ စုေပါင္းေလ့က်င့္တ့ဲေနရာေပါ့။ သံစံုတီး၀ိုင္းေတြ လုပ္ၾကတယ္။ ႐ု႐ွားျပန္ေတြ ဆိုၿပီး ႏွိမ္ထားတာေတြ ႐ွိခ့ဲတယ္။ ဟယ္လပင္လမ္းက ျပည္ေထာင္စုရိပ္သာထဲမွာ ေနရတယ္။ ႐ု႐ွားျပန္ေတြကို ဘယ္လိုႏွိမ္ရမလဲ၊ ဒါပဲၾကည့္ေနၾကတာ"
"ဘယ္လိုႏွိမ္လု႔ိလဲ ခင္ဗ်ာ"
"႐ု႐ွားက ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ပြဲေတြဘာေတြ လုပ္ေသးတယ္။ လူေ႐ြးၿပီးေခၚတာမွာ အေနာက္တိုင္း ဂီတဆရာ ေခၚတယ္ေပါ့။ အဲဒီမွာ ပြဲလုပ္လို႔ တီးၾက၊ မွဳတ္ၾကၿပီဆိုရင္ တီး၀ိုင္းေခါင္းေဆာင္ လုပ္တ့ဲ လူႀကီး ေအာ္ဂင္တစ္လံုးနဲ႔ ရက္သမ္ေဘာက္ဖြင့္ၿပီး သီခ်င္းဆိုတယ္။ သူသီခ်င္းဆိုလို႔ ရပ္သြားတ့ဲအခါမွာ ပီတုန္းေလးပ်ံတ့ဲ သ႐ုပ္ေဖာ္တီးလံုးျဖစ္တ့ဲ ရယ္ဒီ... ရယ္ဒီ... ရယ္ဒီနဲ႔ တစ္လံုးႏွစ္လံုးပဲ တီးမွဳတ္ၾကရတယ္။ ၿပီးတ့ဲအခါ ကိုယ့္တူရိယာပစၥည္း ကိုယ္ပိုက္ၿပီး ေနၾကရတယ္။ အဲဒီအခါမွ ပရိသတ္က ႐ု႐ွားျပန္ေတြလုပ္ၿပီး ဘာမွလည္း မတတ္ဘူး၊ အလကားပါကြာ ထင္သြားတယ္။ ပညာရပ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အဲဒီလို အႏွိမ္ခံခ့ဲၾက ရတာ"
"ေနာက္ပိုင္း ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္ေသးလဲ"
"ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဟယ္လပင္လမ္းမွာ႐ွိတ့ဲ ျပည္ေထာင္စုရိပ္သာမွာ ေနရတယ္။ ဂိုေထာင္ထဲမွာ ေနရ တယ္။ ပူတာမွ အရမ္းပဲ။ အကၤ်ီခၽြတ္ေနၾကရတယ္။ အဲဒီမွာလည္း အလုပ္က မယ္မယ္ရရ မ႐ွိဘူး။ ေယာင္ ခ်ာခ်ာပဲ ေနရတယ္။ အဲဒီမွာေနတုန္းက လုပ္ငန္းအေျခအေနနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တီး၀ိုင္းဖြဲ႔ေပးဖို႔ တာ၀န္႐ွိသူ တစ္ေယာက္ကို အႀကံေပးဖူးတယ္။ ႏိုင္ငံျခား ဧည့္သည္ေတာ္ေတြလာရင္ တီးမယ္ေပါ့။ ၿပီးရင္ ႐ုပ္႐ွင္ေနာက္ခံတီးလံုးေတြတီးရင္ အဖြဲ႔လည္း ၀င္ေငြရမယ္လို႔ တင္ျပတာကို တာ၀န္႐ွိသူက လက္မခံခ့ဲဘူး"
ဂိုေထာင္ထဲမွာ အိပ္လုိက္ စားလိုက္နဲ႔ ေနရသလို အလုပ္ကလည္း ေယာင္ခ်ာခ်ာ အေျခအေနျဖင့္သာ ကိုးႏွစ္ခန္႔ လုပ္ကိုင္ၿပီးတ့ဲအခါမွာေတာ့ စိတ္ဓါတ္က်ဆင္းလာခ့ဲတယ္လို႔ ေျပာျပျပန္ပါတယ္။
"အဲဒီလုိမ်ဳိးေတြ စိတ္ဓါတ္က်ဆင္းလာေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုခံစားရလဲ"
"ေၾသာ္ ငါတို႔ရဲ႔ ဆရာေတြက အဲဒီလိုမ်ဳိး အညြန္႔ခ်ဳိးလိုက္တ့ဲ ပညာကို မသင္ေပးလိုက္ပါလားလို႔ ေတြးမိတယ္။ အဲဒီတုန္းက ခံစားခ်က္နဲ႔ ေဆာင္းပါးေတြေရးၿပီး မဂၢဇင္းတိုက္ကို သြားပို႔တယ္။ ဦးေစာႏုဆိုတ့ဲ နာမည္မရ ခင္က ေဆာင္းပါးေတြေရးတာ မယူေသးပါဘူးနဲ႔ ျငင္းၾကတာမ်ဳိးေတြ႐ွိတယ္။ ဟင္း႐ြက္ကန္စြန္းေရာင္းေန တာမ်ား မွတ္ေနလားမသိဘူး။ အဲဒီတုန္းက ဂီတနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေ၀ဖန္ေရးေဆာင္းပါးေတြ ေရးတာ၊ အမွန္တရားကို ေျပာရင္း၊ ေရးရင္း၊ လူေတြက လက္မခံခ်င္ၾကသလို အခ်ဳိ႔အယ္ဒီတာေတြလည္း အမွန္တရားကို ေျပာတာမ်ဳိးဆိုရင္ လက္မခံခ်င္ၾကဘူး။ အဲဒီေတာ့ က်ဆံုးဖို႔ပဲ႐ိွတယ္။ ေအာင္ျမင္ဖုိ႔ ဆိုတာ ေ၀လာေ၀းပဲ။ နားလည္တ့ဲ မဂၢဇင္းတိုက္ေတြကေတာ့ လက္ခံပါတယ္။ ၀လံုးအဆင့္ပဲ ႐ွိေသးတ့ဲ ဂီတေလာကကို ကႀကီးအဆင့္ေရာက္ေအာင္ အမ်ားႀကီး လုပ္ရဦးမယ္။ ဒီလိုေနလာရင္းနဲ႔ ေနာက္ပိုင္း မွာ ျပည္လွေဖႀကီးက မင္းတို႔ေတြ ဒီလိုေနလို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ ျမန္မာ့အသံေျပာင္းမလား၊ ယဥ္ေက်းမွဳက ဇာတ္ဌာနကို ေျပာင္းမလားလို႔ ေျပာတယ္"
"အဲဒီေတာ့ ဘယ္ေျပာင္းျဖစ္ခ့ဲလဲ"
"ယဥ္ေက်းမွဳမွာက ျမန္မာမွဳေတြပဲမ်ားတယ္ဆိုေတာ့ ျမန္မာ့အသံေျပာင္းမယ္ဆိုၿပီး ျမန္မာ့အသံေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီမွာလည္း ကိုယ္တတ္ထားတာနဲ႔ လုပ္ရာေတြ အပ္စပ္မွဳမ႐ွိေတာ့ ၾကာေလ ျဖစ္လာတယ္၊ ကုန္ေစ်းႏွဳန္းေတာ့မဟုတ္ဘူး။ စိတ္ဓါတ္ကိုေျပာတာ ဟား... ဟား... ဟား... ဟား"ဟု အားရပါးရ ရယ္ေမာၿပီး ေျပာျပန္ပါတယ္။
စိတ္မပါတ့ဲအလုပ္ကို လုပ္ေနရတ့ဲအတြက္ေၾကာင့္မို႔လို႔ အဲဒီတုန္းက အလုပ္သြားရမွာကို ေထာင္ထဲ၀င္ဖို႔ ထက္ ေၾကာက္ခ့ဲမိတယ္လို႔ ဦးေစာႏုက ေျပာျပန္ပါတယ္။
တစ္ေန႔ ဟိုဟာျဖစ္လာႏိုး၊ ဒီေန႔ ဟိုဟာျဖစ္လာႏိုးနဲ႔ ေစာင့္ရင္း လုပ္သာလုပ္ေနရတာ ဘာမွ ျဖစ္မလာဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ၈၈ အေရးအခင္း မတိုင္ခင္ အလုပ္ကထြက္ခ့ဲတယ္။ အမွန္မွာ အဲဒီတုန္းက ႏိုင္ငံျခားထြက္ဖို႔ အလုပ္ကထြက္တာ။ အေရးအခင္းျဖစ္ေတာ့ တင္ထားတ့ဲ ပက္စ္ပို႔က မက်ေတာ့ဘူး။ အေရးအခင္းၿပီးလို႔ ပတ္စ္ပို႔က်လာတ့ဲအခါ သြားဖို႔ပိုက္ဆံက မ႐ွိေတာ့ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မိသားစုကလည္း ႐ွိေနၿပီး ဟိုဟာလုပ္၊ ဒီဟာလုပ္နဲ႔ေနရင္း ၁၉၉၀ ေလာက္မွာ ဂီတနဲ႔ပတ္သက္တ့ဲ သင္တန္းဖြင့္ျဖစ္တယ္"
"သင္တန္းစဖြင့္ေတာ့ သင္တန္းသား ဘယ္ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ စဖြင့္ခ့ဲတာလဲ"
"သင္တန္းစဖြင့္ေတာ့ သင္တန္းသား ေလးေယာက္ပဲ႐ွိတယ္။ အဲဒီတုန္းက ထည့္ေျပာလို႔မရတ့ဲ အရာေတြကို သင္တန္းေပးတ့ဲအခါ အမွန္အတိုင္းေျပာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ပိုင္းမွာ တျဖည္းျဖည္း လူမ်ားလာတယ္။ ၁၉၉၂ သင္တန္းကသူေတြကို ၁၉၉၃ ခုႏွစ္မွာ ၿပိဳင္ပြဲလုပ္ခ့ဲတယ္။ အဲဒီတုန္းက သက္ဆိုင္ရာက ခြင့္မျပဳဘူး ဆိုတ့ဲ အေၾကာင္းလာေျပာေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၿပိဳင္ပြဲက လုပ္ၿပီးသြားၿပီ။ အဲဒီမွာ ဦးေစာႏုကို လူေတြ ပိုသိသြားတယ္။ ဂီတနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ေ၀ဖန္ေရးေဆာင္းပါးေတြ ဆက္ေရးတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႔ ဂီတေလာက အေျခအေနက အမ်ားႀကီး ျမွင့္တင္ရဦးမယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲေရးေရး ဒီအတိုင္းပဲျဖစ္ေနလို႔ ဘာမွကို မေရးခ်င္ေတာ့ဘူး"
ဦးေစာႏု DIP.IN.MUSIC (U.S.S.R)ကို ရခိုင္ျပည္နယ္ ေက်ာက္ျဖဴခ႐ိုင္ မေဒးကၽြန္းမွာ ေမြးဖြားခ့ဲတာပါ။ သာမာန္ေက်းေတာသားေဘးဘ၀ကေန ဂီတကို ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးစြာ ေလ့လာလိုက္စားခ့ဲတ့ဲအတြက္ ဂီတနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ႐ု႐ွားႏိုင္ငံမွ ျပန္လာၿပီးတ့ဲေနာက္ အႏွိမ္ခံဘ၀ေတြကို အႏွစ္ၿမိဳ႔တာေၾကာင့္ လြတ္လပ္တ့ဲ ကိုယ္ပိုင္သင္တန္းေက်ာင္းကို ယေန႔အခ်ိန္အထိ ဖြင့္လွစ္သင္ၾကားေနဆဲပါ။
ယခုအခါမွာေတာ့ ဦးေစာႏုရဲ႔ ဂီတသင္တန္းကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ ေျမနီကုန္း၊ စမ္းေခ်ာင္းၿမိဳ႔နယ္၊ ဂမနု္းပြင့္ကုန္တိုက္အနီး၊ ဓမၼာ႐ံုလမ္း႐ွိ အမွတ္ ၃၈ (ေအ)၊ ေျခာက္လႊာမွာ အဆို၊ ေအာ္ဂင္နဲ႔ ဂီတသင္တန္းေတြ ဖြင့္လွစ္ သင္ၾကားေပးေနပါတယ္။ ဂီတပညာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ၀လံုးအဆင့္ ကြဲခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ လာေရာက္ေလ့လာ သင္ယူရင္ သိႏိုင္ပါတယ္လို႔ ဦေစာႏုက ေျပာပါတယ္။ တယ္လီဖုန္းျဖင့္ ဆက္သြယ္လိုပါက ဖုန္းနံပါတ္ ၀၉ ၇၃၀ ၄၅၂ ၈၆ သို႔ ဆက္သြယ္ႏိုင္ပါတယ္။
0 blogger-facebook:
Post a Comment